Donkere intense klassieker

Het enige boek dat Emily Brontë ooit schreef voor ze op 30jarige leeftijd stierf, maar wat een boek! Het is niet verwonderlijk dat dit boek de tand des tijds doorstaat als klassieker.

Wuthering Heights is geenszins een romantische liefdesgeschiedenis. Twee verwrongen jongeren worden verliefd en vernielen doorheen hun intense en ziekelijke liefde hun families.

Het boek dompelt je onder in een wereld die bijna los lijkt te staan van de realiteit. De sfeer is voortdurend beklemmend en je krijgt als lezer geen moment respijt in een aaneenschakeling van gruwelijke en misselijkmakende gebeurtenissen. Alle personages in dit boek zijn haatdragend, verwrongen en manipulatief of zwak. Je kan als lezer werekelijk geen enkele sympathie voelen voor geen enkele van de personages, wat best wel een unieke leeservaring is. Er wordt door de auteur op meesterlijke wijze zorg besteed aan het uittekenen van de psyches en gedachte- en belevingswereld van de personages waardoor je (bijna jammer genoeg) compleet wordt meegetrokken in hun haatdragende en monsterlijke persoonlijkheden, ideeën en acties.

Het was geen makkelijk boek om te lezen. Maar het taalgebruik is zo mooi en het hele boek zo virtuoos (donker) dat het zeker de moeite loont om even door te zetten. Dit is een boek waarvan ik af en toe een pauze nodig had om te kunnen bekomen. Tot aan het einde verschaft de auteur geen enkel lichtpuntje om je als lezer aan vast te klampen. Maar het is ook een van de meest gedenkwaardige boeken die ik ooit las.

Let wel, wie gevoelig is aan of getriggerd wordt door manipulatieve persoonlijkheden, choquerend taalgebruik of psychologische/fysieke mishandeling leest dit boek beter niet.