Staat van (wan)trouwen?

In volle verkiezings(s)t(r)ijd viel mijn oog op het boek ‘Staat van vertrouwen’ van Kristof Calvo. Als 23-jarige was hij het jongste rechtstreeks verkozen kamerlid voor de partij Groen. Calvo maakte vijftien jaar deel uit van de Wetstraat. Toen hij naast een ministerpost greep, trok hij in bij het Wetenschappelijk Bureau van GroenLinks bij onze noorderburen. Een periode van reflectie die leidde tot dit boek.

Volgens hem is het huidige politieke systeem niet langer werkbaar en dienen we een andere koers te varen. Weg van de spektakelparticratie: er gaat veel te veel macht naar de politieke partijvoorzitters die via sociale media duimpjes en hartjes verzamelen. Er moet opnieuw een wederzijds vertrouwen komen tussen de burgers en de overheid. Hij is kritisch ten aanzien van onze huidige afstandelijke en repressieve verzorgingsstaat die de burger wantrouwt. Er is nood aan een brede politieke beweging als democratische arena die ideeën combineert en mensen met elkaar verbindt. Het is hoog tijd voor verandering.

Calvo vindt heel wat inspiratie bij mensen als Hans Van Mierlo die de sociaalliberale partij in Nederland, D66 oprichtte, de Poolse filosofe Alicja Gescinska die zelf even politiek actief was op de Europese lijst van de Vlaamse liberalen, … Het is duidelijk dat hij op zoek is naar een andere politiek die niet alleen op korte termijn maar ook aan de toekomst denkt. Hij oppert o.m. voor een startkapitaal voor jongeren en droomt van een progressiever volkspartij. Verder pleit hij voor minder parlementen en een federale kieskring met confederale elementen. Als rode draad geldt een uitspraak van de Italiaanse filosoof Antonio Gramsci: 'het oude sterft en het nieuwe raakt niet meteen geboren'. We zitten volgens de auteur duidelijk in een tussenperiode.

Voor wie graag wat kritisch nadenkt over ons huidig politiek bestel en over de partijen heen wil reflecteren.