"verliefdheid zonder verlossing"

Onbarmhartige jaren, we kennen ze,
we hadden ze, we doorstonden ze, allemaal.

Als je er tegen kan, is het lezen van het onbarmhartig jaar
van een ander, als een pleister. Nee, niet als een pleister,
als een zalfje, een hand op je schouder, herkenning van:

zij ook, ook zij, de kleine, grote Connie Palmen, alweer.
Weeral.“Hij is de enige die mijn lichaam tot bedaren kan brengen en hij is dood.” Schrijven moet dan bedaren, helpen, overleven, doordoen, oervechten, knok,
knok, knok, knok. Zoiets als lezen, echt lezen.

Als je er niet tegen kan, is dit een onbarmhartig boek.
De wanhoop, het oerzeer van een ander, daar heb je
dan geen boodschap aan, het is je teveel. En dat is

ok. In dit soort zeer bestaan geen wetten, daar is het
roeien, spartelen, vallen, doodgaan
en weer doorgaan, toch weer.

Hunkeren naar een verdwenen lichaam, panisch
zijn zonder. Schrijven, lezen, schrijven...

Lezen om te overleven.

(c) Werner Storms
17 juni 2014