uit mijn comfortzone
LA SUPERBA. Ilja Leonard Pfeijffer. ****
Dit boek zou nooit op mijn nachtkastje terechtgekomen zijn, zonder een paar stevige duwen in de rug van hevige fans (misschien wel van jou?). Waarvoor heel veel dank, overigens.
La Superba, van Ilja Leonard Pfeijffer.
Het is zo buiten mijn comfortzone: Genua, zeker bij nacht. Donkere stegen, ratten, hoeren en travestieten, drank, kots. Smeltkroes van culturen. Arme schooiers. Afpersing, corruptie… Een dood been in een vrouwenkous…
Maar ook: menselijkheid; pogingen tot vriendschap en liefde, al schiet die even vaak tekort; de auteur die zelf zijn ijdelheid op de korrel neemt, niet wars is van racistisch denken en vooroordelen maar wel met diezelfde Marokkanen en zwarten aan tafel zit.
Een roman, die eigenlijk geen roman zou zijn, alleen aantekeningen om er ooit een te worden, maar het natuurlijk wel is.
En verbeelding. Vooral verbeelding.
Und wenn man trotzdem lacht.
Een stad, waar ik niet zou kunnen, niet zou durven wonen, denk ik dan. Of ’s nachts niet zou durven buitenkomen. Maar in een boek is het veilig. Je denkt dat je zonder gevaar te lopen gefascineerd kunt zijn. Op een afstandje. Je kijkt eerst behoedzaam door een paar kieren, dan ga je in die wervelende stroom pootjebaden, en voor je het weet ga en zit je kopje onder. Tot je weer bovenkomt. Verwonderd en verbijsterd. Trotzdem lachend. Je hebt het overleefd. Je hebt even een ander leven geleefd.
DE MENSELIJKE MAAT. Roberto Camurri. *****
Dit boek laat me zo verweesd achter dat ik het meteen opnieuw wil lezen. Ik wil weer bij hen zijn: bij Davide, Anela, Valerio,… in het benauwend kleine dorp Fabbrico, waar iedereen iedereen kent, waar iedereen vooral ieders zwakheden kent, waar je met je eigen zwakheden moet leren leven, met je dromen die als vliegers zijn met een te kort touw. Er is de warme deken van de vriendschap, maar ook de vriendschap en de liefde kreunen onder schuldgevoelens en onmacht. En juist vanwege dat gewicht moet de liefde lichte woorden krijgen, woorden van alledag, want dagen komen terug, morgen en overmorgen, de dagen verdwijnen niet. Alleen mensen kunnen verdwijnen, worden gemist. Voor hen en voor de liefde dus woorden van gewone mensen die proberen er het beste van te maken, ze zijn van goede wil. Het zijn hun lichamen die spreken, huilen, juichen, zich verliezen en elkaar vinden.
Taal en opbouw van het boek zijn een mozaïek, je moet de steentjes zelf mee op de juiste plaats leggen, niet alle gaatjes worden gevuld. Zoals in het leven niet alle lege plekken worden gevuld. Zoals een beetje mysterie even levensnoodzakelijk is als een horizon.
Ik blijf dus verstild achter, met tedere droefheid of droeve tederheid, met een weemakend verlangen, ik wil iemand omhelzen, ook mezelf, en omhelsd worden. Zoals de horizon en de wijde velden het dorp en zijn bewoners troostend in de armen sluiten.
