Gespiegelde monsters

“Is liefde niet het vermogen te begrijpen wat een ander ziet wanneer hij naar hetzelfde kijkt als jij?”

Het is een simplificatie om te stellen dat Hanna Bervoets naar Mary W. Shelleys Frankenstein keek om daarna zelf een boek te schrijven met een wat vreemde naam als titel. Maar toch; Ivanov is Bervoets Frankenstein.

Hanna Bervoets haalt een verhaal over menselijke hybris (of is het wanhoop?), liefde (of is het melodrama?) en medische sciencefiction (or is it?) ontzettend dichtbij in hooggevoelige observaties en plausibele beschouwingen. In een verhaallijn die in tijd de twintigste eeuw en in ruimte een groot deel van de wereld overspant, zegt Bervoets heel wat over de realiteiten en de psychologie van Generatie X en over de pandemie die er tijdens ons leven altijd al was.