Als je de lagen afpelt, ontdek je de schoonheid. Op alle gebied.

ELEGANT ALS EEN EGEL. Muriel Barbéry. ***°

Een appartementsgebouw in Parijs. Bewoond door rijk volk, met streken, innerlijke leegte, katten en honden. Hier en daar een kind. Zoals de zussen Josse. De oudste, Colombe, studeert filosofie maar zal, volgens haar zus Paloma, er in het leven niet veel van bakken. Ze zal zoals iedereen eindigen ‘in een vissenkom’. Maar zij niet. Op haar dertiende verjaardag houdt ze de schijnvertoning die het leven is voor bekeken. Tot dan wil ze in een dagboek uitzoeken of er niet toch ergens een zin te ontdekken valt.

Paloma is hoogbegaafd, maar hoé begaafd kunnen ze beter niet weten. Bij voorbeeld op school.

Ze is een kei in het zich verstoppen voor haar familie, tot alle schuilplaatsen op zijn.

Dan rest er alleen de portiersloge van Renée Michel. Een plus vijftig conciërge die zich eveneens wegsteekt.

Renée Michel is arm geboren. Haar hele familie is genoemd naar mensen die overleden zijn. Je kunt je met een dergelijke afkomst in het leven beter niet te veel in het hoofd halen en proberen de rol te spelen die voor je is weggelegd: lelijk, dom, gewoon en oersaai zijn. Onzichtbaar. Haar grootste angst is dan ook om door de mand te vallen. Dat iemand zou ontdekken dat ze van Lezen houdt. Van Klassieke Muziek. Van Kunst. Van Filosofie. Allemaal met hoofdletter.

Dat is buiten Kakuro Uzo gerekend, een oudere Japanse man die intrekt in het appartement van een overleden bewoner. Hij is rijk, maar eenvoudig. Hij is charmant. Hij heeft humor.

Paloma en Kakuro Uzo komen achter Renées geheim. Zij zién haar. Wie ze is. Echt.

Dank zij hen, en de doortastende Manuela, zet ze zich over haar angsten. Ze ontpopt zich.

Een camelia kan dus echt je leven veranderen, denkt ze.

En Paloma? Zij kijkt, luistert, registreert, denkt en schrijft.

Een origineel verhaal, maar het vroeg best veel tijd om erin te komen. Als ik niet een aantal recensies gelezen had dat het de moeite loonde om door te bijten, had ik wellicht afgehaakt.

Zware gezwollen zinnen, filosofische verhandelingen… waar ik helaas wat te vaak in verdronk en dan de neiging kreeg diagonaal te gaan lezen.

Zinnen die ik meerdere keren moest lezen, maar het is moeilijk uit te maken of dat ook in de originele versie zo is of het aan de vertaling ligt.

Maar hoe verder je vordert, ook enkele geweldige zinnen, wijsheden om nooit te vergeten.

Als de zwaarte in het leven wegvalt, wordt ook de taal lichter.

En meneer Kakuro Uzo is een aandoenlijke wijze lieve schat.

En daarom, om zijn personage, en vanwege de humor die ook aanwezig is, zijn drie sterren te weinig, maar vanwege het moeizame op gang komen leken vier er me net te veel. Dus de gulden middenweg…