Bestaat er dan toch een mirakeloplossing?
Ik denk vaak in superlatieven, maar dit is wellicht de enige plek waar het werkelijk van toepassing is. ‘Een Cursus In Wonderen’ is voor mij het boek der boeken. Het heeft mijn geest geïnspireerd en in een staat van verandering gebracht.
Niet dat de woorden en de inhoud zo’n grote rol spelen (al zijn die in elk opzicht geniaal te noemen - denk maar aan het veelvuldige gebruik van de jambische pentameter). Het zijn uiteindelijk slechts de noten van een lied dat ons hart verheft. Een reis die ons terugbrengt naar een plaats die we nooit hebben verlaten. In die zin moet Een Cursus In Wonderen gelezen worden als een episch gedicht.
‘Een Cursus In Wonderen’ is geschreven in christelijke terminologie, maar geeft er een fundamenteel andere betekenis aan. God heeft de wereld niet geschapen. En nee, hij is niet persoonlijk betrokken op ons leven. We leven in een droomwereld die we zelf hebben gemaakt, waarin we geloven dat we ons van God hebben losgescheurd en waar we elk ogenblik zijn wraak verwachten. God zelf ondertussen? Die weet niet eens dat we bestaan.
De Cursus is een gechanneld werk, voortgesproten uit een samenwerking tussen psychologen Helen Schucman en Bill Thetford. Dat maakt dan weer New Agers enthousiast. Maar we zijn niet onze eigen God, zoals zij stellen. Enkel een illusoir ik dat denkt God van de troon te hebben gestoten en in blinde triomf zijn heerschappij over een donker rijk heeft uitgeroepen.
De Cursus heeft raakvlakken met het mystieke aspect van verschillende tradities. In tegenstelling met het boeddhisme is er een godsbeeld, maar dan eerder als een staat van zijn die enkel in abstractie gedacht en in onbaatzuchtige liefde gevoeld kan worden.
Het komt gek genoeg overeen met veel filosofische inzichten die ontleend zijn aan een materialistisch wereldbeeld (denk tijd, leegte…), al houdt het er een puur non-dualistische visie op na waar enkel de volheid van God bestaat.
Representaties hiervan vinden we terug bij Indiase denkers zoals Ramana Maharshi en Nisargadatta Maharasj. Al zien zij de wereld dan weer als maya, een spel van God, waar de Cursus in deze luchtspiegeling eerder een meesterlijke begoocheling van het ego aan het werk ziet.
Zonder Freud geen Cursus. De psychodynamica waar ons valse ego aan onderworpen is, kan niet zonder Freuds ontdekking van onbewuste processen zoals verdrukking en projectie. Onze ingebeelde oerschuld is zo immens dat we er enkel aan kunnen ontsnappen als we die in een speciale geliefde of een vijand zien. De wereld wordt zo het scherm waarop we onze droombeelden projecteren. Een droge, dorstige plek waar hongerige zielen komen te sterven.
Het wonder waar de titel naar verwijst, is geen fysische manifestatie die de natuurwetten tart. Het is een anders gerichte blik (de stem van de Heilige Geest) die vanuit hoop en vergiffenis spreekt in plaats vanuit zonde, angst en schuld. Enkel zo kunnen we het valse karakter van onze koortsdroom erkennen en glimlachend uit deze nachtmerrie ontwaken.
Nothing real can be threatened, nothing unreal exists. Herein lies the peace of God.
