Aangrijpend verhaal gebaseerd op ware feiten
Er is eerder al op Oostende een leestip verschenen voor dit boek. Toch vind ik het de moeite waard om dit aangrijpende verhaal nog eens in de kijker te zetten. Zelf liep ik van 1990 tot 1996 school in het Atheneum in het centrum van Oostende en in 2005 gaf ik er zelfs een rondleiding. Toch, in die zes jaar dat ik er les volgde, kregen we tekst noch uitleg bij de gedenkplaat van de verdwenen Joodse leerlingen , noch bij de landkaart van Emile Fryns. Het is de verdienste van Kathelijn Vervarcke om dit stuk navrante geschiedenis naar de oppervlakte te brengen in een tijdperk waarin vreemdelingenhaat weer de kop opsteekt, hier in Oostende, in ons land als op het oude continent. Het boek vult een leemte want ik kon me voordien niet zo goed voorstellen hoe het dagelijkse leven er in de oorlog eraan toeging. Nochtans is het geen ver-van-mijn-bed-show, want mijn vader is geboren in augustus 1940. Het boek brengt me terug naar die plek waar ik zes jaar studeerde en waar zo'n bewogen geschiedenis mijn eigen studietijd voorafging. Vooral het stukje over Raoul Servais, die ik verschillende keren mocht ontmoeten en de gevangenschap van Emile Fryns en de moeizame terugkeer naar het 'gewone' leven, maar ook de ontmenselijking van de Joodse leerlingen deden mij rillen van de kou. Je hebt bij het lezen van het boek helaas ook het gevoel dat de geschiedenis zich helaas herhaalt. Daarom is de lectuur van dit boek zo warm aanbevolen. Het verhaal op zich, de aangename schrijfwijze van Kathelijn Vervarcke, doorspekt met sprekende foto's en archiefmateriaal en de afloop van het boek kan de lezer moeilijk onberoerd laten. Chapeau Kathelijn en aan allen: lezen maar!
