Lijn 5 Stene Dorp

Zicht op zee, de wind in je haren, een zeemeeuw die krijsend overvliegt… Ja, er zijn wondermooie plekjes zat in Oostende waar je zalig en ongestoord in een boek kunt duiken. Maar is er een leukere plaats denkbaar om in een roman te vertoeven dan als passagier op lijn nummer 5?

Schokkend en schuddend. Ineengekrompen op een plekje dat je met moeite hebt weten te bemachtigen. Soms naast een niet al te welriekende medepassagier. Al te vaak ook rechtstaand, met één hand de pagina’s omdraaiend terwijl je je met de andere stevig vasthoudt om niet bij elke bruuske stop op de grond te tuimelen. Peuters die huilen, pubers die je ongewild laten meegenieten van een stevige portie beats…

En toch, en toch… ontdek je hier pas echt de kracht van de verbeelding waarmee de schrijver letters en woorden heeft vervlochten tot zinnen die je op de golven van hun ritme meevoeren naar betoverende plaatsen. Dit is de ware magie van heerlijk te vertoeven in literatuur die je meevoert naar het onbekende.

Ontsnappen aan het alledaagse en er toch ook zó dicht bij betrokken zijn. Telkens er een halte voorbijkomt en de deuren openklappen, even opkijken uit je boek. Met een dromerige blik naar de wereld staren.

En er de glans van zien.